OTA VA QIZ: Taqiqlangan Istak

oqib tushayotgan spermani barmoqlari bilan lablari surib barmoqlarini lazzat bilan so’rar edi… ehtirosli va shiddatli bu video sahnasi boshlanardi. Kamera harakati, har bir harakatdagi ovoz, ohang — Sofiyaning yuragini tez urdirdi. Uning sonlari orasida nozik tebranish sezildi, lablari qimirlagancha, chuqur nafas oldi.

— Samir… — dedi u, ovozini bosolmay.

— Ha, tinglayapman.

— Men seni… hohlayapman.

— Unda hoziroq boraymi yoningga?

Sofiya sukut qildi. Yuragi tez ura boshladi, lekin fikrlari darhol Romanga bordi. U hozircha uyda edi. Har qanday ehtiyotsizlik barchasini rasvo qilardi.

— Yo‘q. Bo‘lmaydi. Onam uydalar.

— Unda hech bo‘lmasa… video qo‘ng‘iroq qilay.

Ekran silkinib, jonli aloqaga ulandi. Samir yarim yalang‘och holda, to‘shakda cho‘zilib yotar, qo‘llari esa allaqachon qalin qotog’i ustida harakatda edi. Sofiya o‘ziga qaradi: yupqa ichki kiyim, ustida ochiq xalat. Kamerani to‘g‘rilab, xalat tugmasini yechdi. Yuragi gupillab urardi, ammo qo‘rquv emas — istak edi bu.

U yostiqqa suyanib, oyoqlarini qisman yoydi. Barmoqlari asta o‘zini erkalay boshladi. Barmoqlari ko’kraklari ustida harakatlarnib ezg’ilay boshladi, ko’kraklari ezg’ilab uchlari qattiq qattiq ezib, qo’llari oyoqlari orasiga yo’naltirildi, barmoqlari amining ustiga kelganda ko’zlari Samirning qo’tog’ida bo’lsada hayollari Romanda edi. Og‘zidan yengil nafaslar chiqdi. Samirning ovozlari esa quloqlarini jaranglab turardi. Bir necha daqiqa ichida ularning harakatlari uyg‘unlashdi. Ehtiros kuchaygan sayin, har ikkisining nafasi og‘irlashib, ohanglarga aylanib borardi. Sofiya ingrab huddi amini yondirayotgan extirosdan Samirning qo’tog’ini xis qilar edi. U to’xtovsiz barmoqlarini amiga tiqib chiqar ekan ich ichidan oqib chiqayotgan issiq oqimni xis qildi, oyoqlari sonlari aralash boshlangan yengil titroq butun tanasiga tarqadi, ovozi balandlashib harakatlari tezlashdi. Amining devorlariga urilib oqib chiqayotgan roxatdan ko’kraklar oxista tepaga ko’tarilib tushdi, qo’llari sekinlash charchoqni xis qildi… va hushsiz yostiqqa qulab tushdi.

Video to‘xtadi. Ekran qorong‘ilashdi.
---
Tonggi soat 03:00.

Roman sigaretani olib, balkonga chiqdi. Uyning sukunati g‘alati edi. Na Miraning silkinishlari, na musiqaning yengil ovozi — hech narsa yo‘q. Faqat ichki sezgi uni Sofiyaning eshigi tomon yetakladi.

Eshik yarim ochiq. Xira chiroq ostida Sofiya chuqur nafas olib, yalang‘och holda yostiqqa bosh qo‘yib yotardi. Uning sonlari orasida hali ham iliqlik qolgan, tanasidan atirgul va istak hidlari chiqib turardi.

Roman ichkariga kirib, eshikni sekin yopdi. Sofiya sonlarini extiros bilan silayitgan qo’llarni xis qilib cho‘chib uyg‘ondi. Ko‘zlari yumilib ochildi, lekin qarshisida turgan ko‘zlardan, barmoqlarning og‘ir bosimidan darrov kimligini tushundi.

Roman hech narsa demadi. Faqat uni qo’llari bilan qattiq ushlab — yostiqqa bosdi, ehtiros sezilmas, harakatlarda uning kuchini jaxlini xisl qilish qiyin emas edi. Unga tik boqib dedi:
— Chala qolgan ishimni tugatgani keldim.

Sofiyaning bilaklarini tepaga bog‘ladi. U choyshabni yirtib, qo‘llarini bog‘lab, to‘shakka mahkamladi. Ko‘zlarida g‘azab va zavq uyg‘unlashgan edi. U sekin, ammo qat’iyat bilan harakat qila boshladi. Sofiya qarshilik ko‘rsatmadi — aksincha, har bir teginish unga yoqardi. Bilaklarini siqib bog’langan og’rig’i tanasidagi extirosga uyg’unlasha boshlagan edi. U ko‘zlarini yumdi, tanasi titrardi.

Roman uning ustiga chiqdi. Qattiq tebranishlar, tishlab o‘pishlar, siqish, bo‘shlandi… U hech qanday mehr bilan emas, hukmronlik bilan harakat qilar ed. Har harakati bilan Sofiani o‘ziga qaytarayotgan edi.

Sofiya ohista nola qildi. Ammo Romanning lablari uning quloqlarida pichirladi:

— Sen menikisan. Faqat meniki. Nafasing ham, nolang ham — faqat menga tegishli.

Roman hech qanday erkalashsiz qotog’ini Sofianing oyoqlari orasiga to’g’irlab amiga to’xtovsiz kirita boshladi. Sonlar bir birga ayovsiz urilib chars chars etib chiqayotgan ovoz butun xonani tutgan, bu ovozlarga monand Sofia ham immmm axxxx immm mm Roman oxxx yana yana deb ingrardi. Ularning tanalari uyg‘unlashdi. Har bir zarb bilan kirayotga qotoq, Sofiani bo’ynini bo’g’ayotgan qo’llar, ora orada yuzga kelib tushayitgan tarsakilar — bu jazolovchi, ayovsiz edi. Sofiya og‘riqni ham zavq bilan qarshi olar, tanasi Romanning harakatlariga to‘liq bo‘ysunardi.

Tun yutib borardi. Faqat bir xona, ikki tana, bir sado — buzulgan orzular ichida tug‘ilayotgan yangi gunohlar…

Kunlar bir-biriga o‘xshash tarzda o‘ta boshladi. Har tong Mira erta uyg‘onib, ishxona ishlariga sho‘ng‘idi. Roman esa uni kuzatib qo‘yar, qaytib kelib yuvinib, bir finjon qahva bilan deraza yonida turardi. Ammo tunda... tunda u boshqa edi.

Roman har kecha navbatma-navbat, ba’zan hatto ketma-ket, ikki ayolga — Miraga va Sofiyaga — tanasini, hissiyotini, ehtirosini hadya etardi. Mira bu yaqinlikdan halovat topardi, Sofiya esa — tamoman bo‘ysunishga o‘rgandi. Ularning o‘rtasidagi har bir tun tobora kuchayib borar, Roman tobora hukmron, tobora egalik qiluvchi, har kuni yanada ortib borayotgan qiynoqlar ortib borardi.

Shu bilan birga, Sofiya tashqarida o‘z “sokin do‘sti” — Samir bilan ham extirosli nafsini qondirishni kanda qilmas edi. Ular orasidagi aloqa iliq, ishonchli va ehtirosli edi. Sofiya har safar Samir bilan bo‘lganida himoya vositalaridan foydalanishni qat’iy unutmasdi. Samir esa bunga qarshi emasdi — u Sofiyaning qoidasiga rioya qilardi. Sofiya Romanga Samir bilan uchrashib yurganini bildirmas edi. Nafaqat bildirmasdi — hech qanday iz ham qoldirmasdi. U ehtiyotkor edi.

Roman endi rashk qilmay qo‘ygandi. Sofiyaga tobora ko‘proq ishonayotgandi. Unga ayol sifatida, hatto do‘st sifatida ishonch bilan qarayotgandi. Go‘yoki hayotda hamma narsa o‘z joyiga tushayotgandi.

Ammo bu osuda kunlar... uzoq davom etmadi.
---
Bir yarim oy o‘tgach, Sofiya o‘zini g‘alati his qila boshladi. Bir kuni ertalab oshxonada nonushta tayyorlayotgan edi, birdan boshi aylana boshladi. O‘tirib, chuqur nafas oldi. Keyin qayt qilish istagini zo‘rg‘a bosdi.

— Qizingga nima bo‘ldi? — deb so‘radi Roman, past ovozda Mira tomon egilib. — Bugun hushsiz ko‘rinayapti.

— Balki ovqatdan bo‘lgandir? Oshqozoni og’riyotgandur, — dedi Mira yelkasini qisib.

— Tibbiy tekshiruvdan o‘tkazish kerak bo‘ladi, — dedi Roman, havotir aralash ohangda.

Ammo Sofiyaning ichida bu simptomlar boshqa narsani anglatayotgan edi. Yuragi gupillab ura boshladi. So‘nggi kunlarda ko‘kraklari sezgir, har tong kayfiyati o‘zgaruvchan, ishtahasi g‘alati bo‘layotgandi.

U xonasiga o‘zini urdi. Ko‘zguga qaradi. Nafas oldi. Yuragi go‘yo nimanidir oldindan sezayotgandek edi.

O‘sha kunning kechki paytida u uyda hech kim yo‘qligini kutib, shlyapasini olib, mashinaga o‘tirdi. Dorixonaga bordi. Atayin uzoqdagi dorixonani tanladi. U yerda tanish yuzlar bo‘lmasdi.

— Iltimos, homiladorlik testi bering. Uch-to‘rt xilidan… har xil firmalardan.
Sofiya ularni sumkaga joylab, ko‘zoynak taqib, orqaga qaytdi.

Xonaga kirgach, hammomga